Ik trouw later een vrouw die mij de krant voorleest

In 2008 begon ik OpzijnPlek, omdat ik graag ouders wilde informeren over de vele kansen die we kinderen kunnen geven om te leren door te spelen. Ik wilde ouders steunen in een zoektocht naar hun eigen Plek en een mooie Plek voor hun kinderen waar ze altijd op hun Plek zijn, omdat ze hun hart hebben kunnen en mogen volgen! Kernwoorden daarbij zijn: uitdagend, avontuurlijk, buiten, natuur, zintuigen, samen, Ik en de wereld.

Deze week trof ik een stuk aan in 'Trouw'. Kleuter kan helemaal niet blijven zitten, kopte de krant!
Ik las het bijbehorende stuk en voelde direct dat weer eens de spijker op zijn kop werd geslagen. Dus deelde ik het bericht.
Inmiddels is het bericht ruim 6000 keer gezien en werd het veelvuldig gedeeld. Vele mensen met mij beginnen steeds meer in te zien dat wij een kleuter vastbinden en willen laten doen waarvan wij denken wat goed voor hem of haar is. Maar wat verlangt het kind zelf? Kunnen we die verlangens een stem geven? Kan een kind zelf zien wat het wil leren? Komt het dan niets te kort?
Ik vertel je graag het verhaal wat mij eeuwig sterkt in de gedachte dat een kind het zelf kan bepalen!


Mijn oudste zoon is nu bijna 25 jaar oud. Hoewel twee handen op één buik, gek op elkaar, maar soms ook zo wanhopig van elkaar, begonnen de eerste jaren van moeder en kind.
Zo zag ik het ook. Ik was moeder, mijn zoon een kind en ik vroeg mij dagelijks af wat er nu van mij werd verwacht. Wat willen mijn ouders zien, wat willen de mensen om mij heen zien en wat verwacht mijn kind?
Ik vond opvoeden een behoorlijke klus, vaak ook een strijd. Eentje die mij vaak wanhopig maakte.

De eerste vier jaar van zijn leventje stonden in het teken van informatie opzuigen. Alles wilde hij weten. Alles zochten we uit. Alles deden we om de honger naar kennis te vervullen. Ik gaf altijd antwoord op "mam, waarom....". Vanuit achter in de auto of de fiets wees hij me de weg naar huis als ik hem even zoek was.

En toen na veel mooie momenten, brak schooltijd aan. We maken het kind helemaal gek, ik ook. "Als je vier bent mag je naar school, dan ben je groot". De dagen werden afgeteld. En daar volgde de eerste schooldag.

Sinds 1998 heb ik dat drie keer achter de rug. Drie keer zag ik blijdschap en vreugde, de altijd aanwezige lach en zin om alles te willen weten in het leven, overgaan in soms een drukker kind, soms een stiller kind, meer teruggetrokken of juist heel hyper, en vooral een minder blij kind. Van een kind dat alles wilde weten naar een kind dat moe wordt van leren. Het leren op school.

Met mijn oudste zoon moest ik leesvaardigheden oefenen. Hij maakte namelijk van de voor te lezen tekst hele andere zinnen dan er stonden. Achteraf besef ik mij dat hij dit deed omdat hij aan de verhalen een eigen creativiteit en fantasie toevoegde, al gaande het lezen. Eigenlijk een heel knappe vaardigheid! Het betekent in ieder geval dat je WEL direct ziet wat er staat! En de tekst dus wel degelijk begrijpt!
De juf bleef mij echter adviseren veel met hem te lezen en hem vooral zelf te laten voorlezen. En dat heb ik geweten. Steevast antwoord hij op mijn opmerking "Lieverd, je moet kunnen lezen want anders kun je later de krant niet lezen". "Nou dat hoeft ook niet want ik trouw later een vrouw die mij de krant voorleest".
Hilarisch achteraf en helemaal als je je beseft dat er gewoon een gestudeerde jonge man met een leuke baan naast mij op de bank zit, die een huis heeft gekocht en volgende maand gaat samenwonen. Zijn vriendin hoeft hem de krant niet voor te lezen. Bovendien is dat nu geen krant, maar een Iphone en een app die "Nu.nl" heet of "Trouw".

Toen hij naar groep 5 ging, had ik het spelletje van school wel door en heb ik mij nooit meer laten adviseren iets te doen wat voelde alsof het tegen de stroom van de ontwikkeling van mijn kind inging.
Ze zijn allemaal lekker op weg. Ze slurpen kennis op, maar als je ze vraagt waarvan ze het meeste leren, dan is het antwoord steevast: "Och van alles wat ik leuk vind om te ontdekken en te weten"."Niet van school".

Nu snap ik je reactie als je zegt "een kind moet toch naar school om te leren, dat doen ze nu eenmaal allemaal". Maar het onderwijs is van het pad af.

Maar wat gaan wij hieraan doen? Kunnen we er iets aan doen?
Vast en zeker, maar aangezien niet alles van de ene op de andere dag tot stand komt zullen we vooral moeten signaleren, zelf veranderen en dan verandert de wereld met ons mee! 
Laat een kind ontdekken en beleven!