Met Ik-kracht opgroeien

Vanuit ervaring weet ik hoe belangrijk het is om kinderen te laten opgroeien in vertrouwen. De Ik-kracht die daaruit ontstaat is immens! Die Ik-kracht zorgt voor stabiliteit en moed om voor jezelf keuzes te maken die gelijk anderen ten goede komen.

Het was drieëntwintig mei, een uurtje of elf, toen een leuk telefonisch gesprek met een klant, die om een speladvies vroeg, eindigde. Over het voordeel van spelen van samenwerkingsspellen raak ik niet uitgepraat. Toen ging de voordeurbel. Ik opende de deur met een glimlach. Er stonden twee agenten voor mijn deur en ik voelde direct dat er iets vreselijk mis was.

Ik belande in een rollercoaster want ik vernam het nieuws dat Kiki (mijn zeventienjarige dochter en in haar afgelopen tussenjaar ook onze collega) was geschept door een auto terwijl ze van haar paardrijles naar huis reedt. “Het is echt heel erg…” zei de agente.

Ik trof haar bewegingloos aan op de plek van het ongeluk. In een politieauto met vliegende vaart reden we, achter de ambulance aan, naar Zwolle waar ze op de spoedeisende hulp tussen een team met artsen en verpleegkundigen werd binnengereden. De deuren sloten zich.

Samen met mijn man, wachtend, voelde ik diepe wanhoop. Ik probeerde de andere kinderen te bellen en riep steeds: “hoe is dit mogelijk? Juist met haar? Ze is zo lief, oplettend en staat zo bewust en hartelijk in het leven!” Eén voor één, in een tijd die eeuwig leek te duren, kwamen artsen ons langzaam voorbereiden op de ernst van de situatie. Maar liefst tien breuken in beide benen, arm en nek en een beschadigde halsslagader. Ik kon het nauwelijks bevatten. De rest van de schade zou pas zichtbaar worden als ze wakker werd. We hoopten dat ze alles zou kunnen bewegen, maar de angst zat diep.

Enkele uren later lag ze op de IC waar wij bij haar waren toen ze wakker werd gemaakt. Ik verbaas mij nog over de blijdschap die wij voelden toen ze reageerde op de verpleegkundige die haar vroeg om de beurt haar tenen en vingers te bewegen. Ik was blij terwijl ze er zo slecht bij lag, maar ze reageerde, ze bewoog en het leek alsof ze door had wie er allemaal aan haar bed stonden.

Drieënhalve week lag ze in het ziekenhuis waar mijn man en ik 24/7 bij haar waren. Na drie dagen op de IC werd ze overgebracht naar traumatologie waar ze prikkelarm werd verpleegd. We hebben zoveel meegemaakt dat we er een boek over kunnen schrijven. We zagen pareltjes van verpleegkundigen en artsen, maar we liepen tegelijkertijd ook vast in het systeem met een gebrek aan duidelijke communicatie en een teveel aan onmenselijke protocollen. De samenwerking tussen artsen en afdelingen veroorzaakten zoveel onzekere uitspraken, waardoor dingen gebeurden die het herstel niet bevorderde en ons soms voor het ergste lieten vrezen.

Maar Kiki was de kracht. Hoewel zij de eerste dagen niet kon praten door de tube en veel pijn had, nam zij zich al na enkele dagen voor dat ze hier heel snel weg zou zijn. “Als ik jarig ben dan loop ik weer!”. Op 20 juli, bijna twee maanden later werd zij 18 jaar oud. Ze liep! Ze had meer van deze ‘schijnbaar’ onmogelijke doelen, ze heeft ze allemaal gehaald. Eind van de zomer zat ze op de fiets, liep ze weer met haar hond en stapte ze zelfs een lief en mak paard uit.

"Haar lach, humor en goede humeur verwonderde iedereen, want de situatie zag er echt niet altijd zo rooskleurig uit."

Hoe? Kracht en vertrouwen, wil en een positieve mindset. Dat was ervoor nodig om zichzelf te genezen. Haar fysieke kracht is nog niet terug, maar haar mentale kracht des te meer. “Ik ben gewoon weer Kiki”. We zijn er nog niet, maar het heeft het allemaal wel versneld. Ze deed artsen, verpleegkundigen, allerlei therapeuten en iedereen om haar heen versteld staan. Zowel in het ziekenhuis als in het revalidatiecentrum waren de medewerkers dol op haar. Haar lach, humor en goede humeur verwonderde iedereen, want de situatie zag er echt niet altijd zo rooskleurig uit.

Na zeven weken mocht ze naar huis en vanaf dat moment ging haar revalidatie in een sneltreinvaart. Terwijl ik dit schrijf gaat zij nog tweemaal in de week naar het revalidatiecentrum. Eén therapeut bij psychomotorische therapie daagt haar uit haar grenzen aan te geven en te bewaken, want dat is erg belangrijk in situaties waarbij een ander niet kan inschatten wat voor haar haalbaar is.

Haar uitdaging kwam in een spel waarbij zij hoepels op hun zijkant draaiende moest houden. Steeds werd er een draaiende hoepel toegevoegd. Eén, twee, drie, vier hoepels betekende flink rond’hupsen’ om ze steeds weer verder te laten draaien en bij hoepel vijf zei ze lachend: “Nou dit is wel de max hoor, meer gaat niet lukken”, waarop haar therapeut zei: “ahhh probeer er nog eentje”. Ze zette hoepel zes erbij en het lukte inderdaad niet om zes hoepels draaiende te houden waarop Kiki lachend zei: “nou vijf hoepels! Ik ben trots op mezelf. Dat ging goed!”.

De bedoeling van de therapeute was om Kiki’s grens op te zoeken en te kijken wat ze zou doen. Kiki zag echter geen probleem in de uitdaging en voelde het niet als falen. Zij had er juist lol in om te kijken wat wel zou lukken.

En zo kom ik bij datgene wat ik heel graag met jullie wil delen. Ik heb haar van jongs af opgevoed door los te laten, door haar te stimuleren altijd voor zichzelf op te komen, niets voor haar op te lossen voordat ze het zelf had geprobeerd en vooral altijd met haar samen te werken, met haar te overleggen, en met haar in gesprek te gaan en te blijven en eerlijk te zijn. Verder is zij liefdevol opgegroeid in en met de natuur, met goede voeding, maar ook met leren reflecteren en kritische feedback. Daarnaast bespraken wij met haar, ook op jonge leeftijd, moeilijke of uitzonderlijke onderwerpen. Ik vond het belangrijker om aan haar Ik-kracht te werken dan aan oefenen van rekensommetjes.

"Ze weet dat haar leven haar verantwoordelijkheid is en dat zij het allemaal zelf in de hand heeft."

We speelden samenwerkingsspellen, ik las veel voor, en ze kreeg de kans om buiten het oog van ons als ‘opvoeder’ haar eigen ontdekkingen te doen en zichzelf op eigen tempo te ontwikkelen. Vooral die spellen leerden haar om met anderen iets te bereiken, hulpvaardig en meewerkend te zijn, en vrolijk te zijn waardoor anderen dat ook automatisch voor haar werden. Daarom was iedereen bereid haar ook op hele moeilijke momenten tot het uiterste te helpen, wat haar herstel heeft versneld. Ze weet dat haar leven haar verantwoordelijkheid is en dat zij het allemaal zelf in de hand heeft.

Dat laatste klinkt wellicht vreemd, maar niets gebeurt zomaar. Ook al hebben wij de vraag waarom dit zware ongeval, wat haar bijna uit het leven rukte, haar moest overkomen nog niet duidelijk, we hebben vertrouwen dat het antwoord ooit duidelijk wordt.

Ik geloof dat coöperatief opgroeien met je kind, in alle vormen die zich aandienen, een dergelijk resultaat oplevert als er ooit iets gebeurt waar kracht en verantwoordelijkheid voor eigen herstel belangrijk is. Of dit nu om een fysieke of emotionele gebeurtenis gaat.

Misschien ligt hierin een belangrijk antwoord op het waarom van veel verdriet in deze wereld. Veel kinderen en ook volwassenen lijken sterk in wat ze meemaken, maar hebben een continue drang om de aandacht op zich te vestigen. Het lijkt een beetje op een kind dat valt en even verschrikt kijkt. Moeder staat op en zegt: “och, kom maar even, viel je zomaar”… en het kind begint te huilen. Hadden we het kind gelaten en met zichzelf in het reine laten komen of er ernst of een klein ongemak was, dan had het kind vast niet gehuild.

Onze maatschappij is veelal een continu vangnet voor allerlei gebeurtenissen en laat mensen daar ook gebruik van maken, terwijl het eigen zelf ‘genezend’ of zelf ‘oplossend’ vermogen daarmee tekort wordt gedaan. Ik ben er al jaren zeker van dat het anders kan en dat wij allemaal in staat zijn om kinderen in hun eigen kracht te zetten. Als we stoppen de kooltjes voor onze kinderen uit het vuur te halen en ze in liefde begeleidend door het leven te loodsen, dan zal dat krachtige en liefdevolle mensen voortbrengen.

“In het licht van jezelf is geen donker, alleen een ijzeren vertrouwen in de kracht van het eigen IK”

Sacha Grootenboer® 8 september 2022