Vrijheid, rust, ruimte en inspiratie

Herken je dit?
Dit jaar nam onze dochter afscheid van groep 8. Een drukke tijd voor haar maar ook voor ons. Elk jaar neem ik mij voor om tegen het einde van het schooljaar rustiger aan te doen. Met 3 kinderen in het basis, het middelbaar en hoger onderwijs en mijn bedrijf valt er genoeg te doen. Ik hoop zo rustig aan de vakantie te kunnen beginnen. Dat lijkt een utopie te zijn. De ene afspraak volgt de andere op. Een schoolfeestje, een groep-acht uitje, een laatste lunch, een musical, een muziekavond, een minor presentatie en meer.
Ook het werk afsluiten lijkt een onmogelijke opgave. 
Uiteindelijk wordt de koffer snel gepakt, het huis nog even aan kant gemaakt en zit ik op mijn vakantie bestemming de eerste week met een gevoel van 'te moeten bijkomen' van alle activiteit. En ook onze dochter had daar last van.

Dit jaar hadden wij het geluk om 6 weken in het Spaanse Andalucië te mogen verblijven. Een aantal weken draaide het werk op locatie en in Nederland gewoon door. En dan even 2 weken dicht om echt even helemaal tot rust te komen. Een heel geregel om dit voor elkaar te krijgen maar zo welkom!
6 Weken voelden we vrijheid, rust, ruimte en kwamen er weer nieuwe ideeën. Terwijl die toen we weggingen leken uitgebroed en er geen inspiratie leek te zijn voor iets nieuws.

Ook Kiki kwam weer tot rust. Midden in de bergen van Malaga op een plek ver van de bewoonde wereld zaten we met zijn drietjes een spelletje te spelen en hadden we tijd om te zwemmen, te kletsen, te overdenken, niets te doen en te lezen.
In drie weken las ze 5 dikke boeken uit, hadden we eeuwig tijd om over van alles te praten en zag ik haar weer letterlijk groeien.

Na drie-en een halve week zat het er voor haar op en vloog ze alleen terug naar Nederland, waar haar vader haar stond op te wachten voor een kampeervakantie in Zeeland. Even lekker weer spelen met vriendjes en vriendinnetjes en wat activiteiten ondernemen die passen bij een 11-jarige.
Toen ze vertrok vertelde ze me dat ze zo had genoten van het 'niets hoeven'. En dat ze zo moe was dat ze helemaal geen zin had gehad om ook maar iets te doen. Deze vakantie had ze nodig gehad. En ze had heel veel geleerd. Veel Spaanse woorden en Engels praten met mensen uit het dorp en de omgeving. Toen ze wegging was ik trots op die stoere 11-jarige, die zo goed zelf weet wat ze wil in het leven. Die zo begripvol is over wat zij nodig heeft voor een fijn leven en die stappen kan nemen om verandering te laten plaatsvinden.

Nu we bijna terug zijn merk ik dat ik weer heb ontdekt dat ook kinderen te veel doorgaan. 'Gedwongen' door de maatschappelijke verplichtingen lopen ze op hun tandvlees aan het einde van het schooljaar. Net als wij. Een beter voorbeeld kunnen ze niet krijgen. 

Door deze periode van rust heeft ze zelf ervaren hoe belangrijk het is om ook even 'stil te staan'. Een wijze les. Ze heeft het gevoeld. Niets doen draagt bij aan verdieping, aan echte innerlijke rust! Mañana, mañana!! Die Spanjaarden hebben het zo gek nog niet bedacht!

We lopen op aarde om hier te zijn. Om dankbaar te zijn voor wat we ontvangen en mogen geven. Als we druk zijn valt dat alles in het niet. Dan zweven we op een wolk en handelen slechts nog vanuit de automatische piloot. Alles wat we doen gaat vanuit een 'moeten' en niet meer vanuit ...gewoon er zijn en genieten...!

Ik hoop dat jullie allemaal een fijne vakantie hebben gehad. Dat er weer genoeg rust, ruimte, vrijheid en inspiratie is voor een ontdekkingsrijk en avontuurlijk jaar.
Verder hoop ik dat we met zijn allen meer kunnen leren van onze eigen behoeften en de rust meer kunnen bewaren, we de drukte kunnen omzetten in echte tijd voor elkaar, want we kunnen nog zoveel doen, nog zoveel plannen, het leven is er om geleefd te worden niet om steeds maar weer tot de ontdekking te komen dat we er een stukje van hebben gemist.
Laten we vooral proberen onze echte behoeften en die van anderen in vervulling te laten gaan.
Laten we met zijn allen af en toe niets doen :-)