IJskoude dagen en lentekriebels

Dus mijn twintig jaar oude Zandstra’s werden uit het vet gehaald en na twee rondjes met wiebelbenen stond ik weer aardig stevig op de schaats.

Kinderen die het schaatsen nog moesten leren hielden zich staande aan een rollator in plaats van aan een stoel. Het was hilarisch, maar wel een goede oplossing. Buiten dat de oude Friese doorlopers nu echt van het ijs zijn, is het schaatsplezier er niet minder om en het ouderwetse gevoel niet weg.

En hoe leuk om te zien dat iedereen elkaar hier weer behulpzaam is. Oud helpt jong en zelfs andersom zag ik het gebeuren. Leeftijd valt ook helemaal weg, want waar twee jarigen rond krabbelden achter de rollator stonden 70-jarigen nog fris en fruitig op de noren!

En dan was er natuurlijk even dat moment van warm worden. Zo’n keet vol met handschoenen op de verwarming, handenwrijvende mensen in warme broeken met bretels, kruidige glühwein, chocolademelk met slagroom en een broodje rookworst.

Ik heb genoten van die koude, actieve schaatsdag. Nu de kou is verdreven lijkt het ineens wel lente. De vogels vinden deze temperatuur een aanleiding om het nieuwe seizoen aan te gaan kondigen. Volop hoor ik ze in de ochtend en tegen de avond fluiten. Hele trekken vogels vliegen over en ik voel de lente komen.

En als ik aan de lente denk dan denk ik aan spelende kinderen. Aan stemmetjes uit bomen en bosjes. Aan buiten spelen en activiteiten zoals het ouderwetse stoepranden, touwtje springen en tollen. Aan de natuur verkennen met een loep en een leeg jampotje of zelfs een speciaal insectenpotje. Aan het timmeren van een hut, of het simpel in elkaar zetten van een tipi of een tent. Ik zie grote bellen zweven, en kampvuurtjes ontstaan. Ik hoor weer kinderen tikkertje spelen of verstoppertje doen. En ineens is met stoepkrijt de gehele straat van pijlen en tekeningen voorzien. Kinderen weten buiten immers áltijd wel iets te bedenken om te doen, en dat is een prachtig tafereel.

De winter werd mooi afgesloten met een echte buitenweek op natuurijs. De schaatsen gaan weer in de kast en laten we hopen dat we de kinderstemmen de komende maanden maar veel mogen horen, want dat is een teken dat beweging, spel, buitenlucht en samenzijn een kinderleven weer vullen. Laat de lente maar komen!